Vakantieleiderschap

Het is vier uur in de middag en mijn omgeving komt langzaam weer tot leven. Ik bestel een Latte macchiato op een klein terras aan de Via della Concia. Om mij heen is de spanning voor morgen voelbaar. Morgen is Levanto het centrum van de hele Roomse wereld. Morgenavond torsen talloze mannen tientallen levensgrote kruisen door de stad tijdens de jaarlijkse processie.  Morgen is de dag van het jaar en ik ben er bij.

Vandaag moet er echter nog gewerkt worden. Op de Piazza del Popolo schreeuwt de lokale pastoor bevelen naar zijn parochianen die een podium aan het bouwen zijn. De pastoor commandeert met luide stem zoals alleen Italiaanse pastoors kunnen commanderen. Met woeste armgebaren zweept hij de arme zwetende parochianen naar een hoger tempo. Driftig loopt de pastoor van de ene kant van het plein naar het andere. Hij pakt zijn gsm en begint daar driftig en theatraal in te toeteren. Zijn mobiele escapades lijken effectief want enkele minuten later arriveren er vijf nieuwe parochianen die zich met overgave bij de podium bouwende medemensen voegen. De pastoor is inmiddels op een bankje gaan zitten en aanschouwt de werkzaamheden onder het genot van een klein sigaartje. Met kleine driftige gebaartjes coördineert hij de bouwwerkzaamheden.

‘Dat is ook leiderschap’, denk ik. Van al die moderne leiderschapsontwikkelingen heeft deze pastoor nog nooit gehoord. Hier wordt dirigistisch verticaal gestuurd en inspraak wordt direct naar het land van de helse fabelen verwezen. Niks van coachend leiderschap, zelfsturende teams of een Chief Happiness Officer. De pastoor is gewoon de baas en daarmee af, punt, basta! En voor een verandering van tijdperk en de daarbij behorende kanteling van de samenleving heeft de opperbaas boven, hier nog geen opdracht gegeven. Hier blijft alles bij het oude en ik ben er zeker van dat er morgen weer een effectief gestuurde processie zal plaats vinden. Daar zorgt de pastoor wel voor.

Ik bestel een wit wijntje met olijven. Het jonge meisje van de bediening kijkt even met me mee naar het tafereel voor ons. De pastoor staat inmiddels op het podium en test een microfoon. “He is crazy!” zegt ze terwijl ze met haar hand een cirkelende beweging voor haar hoofd maakt. “He thinks, tomorrow Levanto is the centre of the world. Crazy old fashioned man.” En dan stapt ze kordaat weg naar haar nieuwe bestelling, mij in vertwijfeling achterlatend. De pastoor doet er nog een schepje bovenop. Driftig doorkruist hij de Piazza en knalt met zijn verbale zweep. Zijn parochianen zwoegen zwetend verder. Alles voor het grote morgen, de toekomst die ook in Levanto morgen opnieuw begint.